«Մարդ չի կարող երկու տիրոջ ծառայել»

«Որևէ մեկը, որ միացած է Քրիստոսին, նոր արարած է, նա այլևս այն չէ, ինչ որ նախապես էր, որովհետև նա ամբողջությամբ նորոգվեց» (Բ Կորնթ. 5:17): Սրբերը՝ Քրիստոսի հետ միացած, նոր կյանք ունեցան, և նրանց վարքագրությունն ուսուցանում է, որ Աստծուն ծառայելը վեր է ամեն ինչից: Քրիստոսի հետևորդների մի մասը, սրբերի օրինակին հետևելով, ջանում են ողջ սրտով ծառայել Աստծուն, երբեմն ճանապարհին սայթաքում են՝ մեղքի մեջ ընկնում, բայց ապաշխարությամբ վեր կանգնելով՝ շարունակում են ծառայության իրենց ուղին: Ավետարանն այդպիսիններին անվանում է երկրի աղը, աշխարհի լույսը, այն բերրի հողը, ուր ընկած սերմերն առատ պտուղ են տալիս: Քրիստոնյաների մի մասն էլ թեև քրիստոնյա անունն են կրում, բայց գործով չեն հետևում Քրիստոսին. նրանց միակ մտածումը երկրային կյանքն է և մամոնային՝ հարստությանը, ծառայելը: Քրիստոնյաների մի մեծամասնություն էլ կա, որ տատանվում են երկու տերերի՝ Աստծո և մամոնայի միջև. թեև ցանկանում են ծառայել Աստծուն, բայց չեն կարողանում հրաժարվել մամոնայից: Հին Կտակարանը պատմում է մի ժամանակաշրջանի մասին, երբ հրեաների մեջ տարածված էր կռապաշտությունը: Հրեաների սրբապիղծ արքա Աքաաբը Բահաղի կուռքը կանգնեցրեց իր երկրում, սկսել պաշտել նրան՝ այդ պաշտամունքի մեջ ներգրավելով նաև իր ենթականերին: Հրեաները շփոթմունքի մեջ էին. չգիտեին՝ ո՞ւմ ծառայել: Մեծամասնությունը, արքայի հանդեպ վախից, երկրպագում էր Բահաղին, իսկ որոշները թաքուն շարունակում էին ծառայել կենդանի Աստծուն: Այն ժամանակ Տերը նրանց առջև կանգնեցրեց մեծագույն մարգարե Եղիային: Նա, հավաքելով ողջ հրեա ժողովրդին, ասաց. «Մինչև ե՞րբ պիտի կաղաք երկու ոտքով: Եթե Տերը Աստված է, գնացե՛ք Նրա հետևից, և եթե Բահաղն է, նրա՛ հետևից գնացեք» (Գ Թագ. 18:21): Մարգարեի այդ խոսքն ուղղված է նաև նրանց, ովքեր ցանկանում են ծառայել և՛ Աստծուն, և՛ մամոնային: Գուցե որոշներն ասեն, որ նյութական կարիքներն են ստիպում հոգալ և ձեռք բերել կյանքի համար անհրաժեշտը, սական Տերը մարդուց չի պահանջում թողնել աշխարհն իր բոլոր հոգսերով, քանի որ այլ բան է հոգալ երկրային կյանքի համար, այլ բան է աշխարհի ստրուկը լինել: Ճշմարիտ քրիստոնյայի անկեղծ ու նվիրյալ աշխատանքն առաքինություն է և ծառայություն Աստծուն. «Ինչ էլ որ անեք, սրտա՛նց արեք, այնպես, ինչպես կանեիք Տիրոջը և ոչ թե մարդկանց համար» (Կող. 3:23): Նա, ով մտադիր է միաժամանակ թե՛ Աստծուն ծառայել և թե՛ մամոնային, նման է նրան, ով ցանկանում է միանգամից երկու տերերի հաճո լինել. «Մարդ չի կարող երկու տիրոջ ծառայել, որովհետև կա՛մ մեկին կսիրի և մյուսին կատի, կա՛մ մեկին կմեծարի և մյուսին կարհամարհի»,- ասում է Տերը (Մատթ. 6:24): Ս. Հովհաննես Ոսկեբերանն ասում է, որ Քրիստոս չի հորդորում այն, ինչ ուսուցանում և ներշնչում է մամոնան, եթե վերջինս հորդորում է բոլորի հետ թշնամանալ, ապա Քրիստոս հորդորում է ողորմել ու սիրել. «Մամոնան, մարդուն հարստության գերին դարձնելով, անգամ գիշերով հանգիստ չի թողնում, իսկ Քրիստոս մարդուն ազատագրում է ավելորդ հոգսերից, հորդորում է գանձեր հավաքել երկնքում: Մամոնան չի կարող մարդու ուղեկիցը լինել մահից հետո, և «այնտեղ» մարդը տառապելու է այն պատճառով, որ հետևել է մամոնայի ներշնչումներին, իսկ Տերը մերձավորին տրված մեկ բաժակ ջրի համար անգամ անվարձահատույց չի թողնում: Այսպիսով, մի՞թե անմտություն չէ անտեսել ողորմած ու մարդասեր Երկնավոր Հորը և ենթարկվել երախտամոռ տիրակալին, որ ո՛չ այստեղ և ո՛չ «այնտեղ» չի կարող որևէ օգուտ բերել նրանց, որ հետևել են իրեն: Որպեսզի նույնին չենթարկվենք, մեր ունեցածից բաժին հանենք կարիքավորին՝ ազատելով մեր հոգին թե՛ այստեղի և թե՛ ապագայի տանջանքներից: Երկրային հարստության փոխարեն երկնքում անսպառ գանձեր կուտակենք, որոնք, երկնքում մեզ ուղեկից լինելով, կարող են պահպանել վտանգներից և մեզ համար ողորմություն հայցել Դատավորից»: 

«Եվ ինչ էլ որ անեք, խոսքով թե գործով, միշտ արե՛ք Տեր Հիսուսի անունով՝ Նրա միջոցով գոհություն հայտնելով Աստծուն» (Կող. 3:17) Հավատավորի ողջ կյանքը լուսավորվում է Տիրոջ խոսքով, և քրիստոնյան, ինչպես Ս. Հովհան Ոսկեբերանն է ասում, Տիրոջ անունը պետք է կանչի բոլոր գործերից առաջ. «Ուտո՞ւմ ես, խմո՞ւմ, ամուսնանո՞ւմ կամ ինչ-որ տեղ գնում, ամեն ինչ արա՝ հանուն Աստծո անվան: Գործի անցիր՝ նախ և առաջ աղոթելով: Ամեն ինչ արա՝ հանուն Աստծո անվան և ամեն ինչ քեզ մոտ բարեհաջող կլինի: Եթե Աստծո խոսքը հեռու է վանում դևերին, բուժում է հիվանդներին, ապա առավել կօգնի քեզ քո բոլոր գործերում: Աբրահամը Աստծո անունով իր ծառային ուղարկեց, որպեսզի Տիրոջ օգնությամբ իր որդու համար կին ընտրեր, Դավիթն Աստծու օգնությամբ հարվածեց և հաղթեց Գողիաթին: Հակոբն իր որդիներին Եգիպտոս ուղարկելիս ասաց. «Իմ Աստվածը թող այնպես անի, որ շնորհ գտնեք այդ մարդու մոտ» (Ծննդ. 43:13): Եթե «Հոր, Որդու և Սուրբ Հոգու անունով» (Մատթ. 28:19) խոսքերը հավատով ասես, ամեն ինչ արած կլինես»:

Կազմեց Կարինե Սուգիկյանը