Վանքերից մեկում մի անփույթ վանական էր ապրում: Նա հաճախ էր ծառայությունից ուշանում՝ վշտացնելով եղբայրներին ու բարկացնելով վանահորը: Վանականները դժգոհում էին ու նույնիսկ խնդրել էին վանահորը, որպեսզի վանքից վռնդի նրան:
Եվ ահա՛ հիվանդացավ այդ վանականն ու մահվան մահճում հայտնվեց: Վշտացան եղբայրները, որ կործանվելու էր խեղճի հոգին: Հավաքվեցին նրա մահճի շուրջ, որպեսզի իրենց աղոթքներով թեթևացնեն նրա տառապանքը մահվանից առաջ, բայց ի՞նչ տեսնեն: Այդ վանականն արդարի մահով էր մահանում: Նրա դեմքը խաղաղություն և ուրախություն էր արտահայտում:
Երբ նրա գիտակցությունը մի փոքր տեղը եկավ, եղբայրները հարցրեցին.
- Ի՞նչ մխիթարություն ստացար Աստծուց: Ո՞ւմ հետ խոսեցիր:
Մեռնողն իր վերջին ուժերը լարեց ու պատասխանեց.
- Եղբայրնե՛ր, գիտեք, որ ես անարժանորեն էի ապրում և ահա՛ տեսա, թե դևերն ինչպես շրջապատեցին իմ մահիճը: Նրանց ձեռքին մի ձեռագիր կար, որի վրա վերից-վար իմ մեղքերն էին գրված: Նրանք մոտեցան ինձ, իսկ իմ պահապան հրեշտակը հեռվում կանգնած լալիս էր: Եվ հանկարծ երկնքից մի ձայն լսեցի, որ ասում էր. «Մի՛ դատեք, որ չդատվեք: Այս վանականը ոչ ոքի չի դատել և Ես ներում եմ նրան»: Նույն վայրկյանին դևերի ձեռքի թուղթն այրվեց ու նրանք բղավոցներով չքվեցին: Հրեշտակը մոտեցավ ինձ, ողջունեց և մենք խոսեցինք: Եղբայրնե՛ր, վանական դառնալուց ի վեր ես ոչ ոքի չեմ դատել: Դուք մեղադրում էիք ինձ և իրավացիորեն էիք մեղադրում, իսկ ես, մեղավորս, ոչ ոքի չեմ դատել:
Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի