Պատասխան – Հիրավի, «նախանձ» բառը, որպես մոլություն, չի վայելում Աստծուն: Սակայն նախանձը երկու իմաստով է ընկալվում և նաև սահմանվում երկու ձևով: Նախ՝ ընկալվում է որպես ատելություն և ցավ ուրիշի բարիքի հանդեպ: Մոլություն ասված նախանձն այս է, որ ընդհանրապես հեռու է Աստծուց: Երկրորդ՝ նախանձ կամ նախանձել է ասվում, երբ բարու մեջ նկատվում է չարը: Օրինակ՝ Քրիստոս տաճարի նախանձով էր մաշվում՝ Աստծո բարի տան մեջ տեսնելով չար հրեաներին, ինչը նախօրոք Սուրբ Հոգով մարգարեացել էր Դավիթն ի դեմս Քրիստոսի. «Քո տան նախանձախնդրությունն ինձ կերավ և նախատողներիդ նախատինքն ընկավ ինձ վրա» (Սաղմ. 68:10):

Որովհետև չար հրեաները առևտրի տեղի էին վերածել Հայր Աստծո տունը, ուստի այս իմաստով է «նախանձ» բառը գործածվում Աստծո համար: Այսպիսի նախանձը հրի նման է, որ երկաթի ժանգն է մաքրում: Կա նաև աստվածային ջերմ նախանձ՝ աստվածային պատվի համար վրեժխնդիր լինելու, և Քրիստոս չէր կարող նման նախանձավոր ցասումը գաղտնի պահել: Այսպիսին էր նաև Աստծո ծառաների նախանձը, այսինքն՝ Փենեհեսի (Թվոց 25), Եղիայի (Գ Թագ. 19:14), Մադաթիայի (Ա. Մակ. 2:24) և այլոց: Եվ Նիկողայոս Լյուրացին ավետարանական այս հատվածի (Հովհ. 2:17) մասին ասում է. «Նախանձը, որ նկատի է առնված այստեղ, ջերմեռանդ և բարկացած սեր է նրանց դեմ, ովքեր ընդդիմանում են սիրուն»:

Նախանձն այն ժամանակ է աստվածային ու սուրբ, երբ սերը սուրբ է ու աստվածային, և երբ սիրո ջերմությունն ու բարկությունը մաքուր են ու աստվածային կամքի հաճությանը համապատասխան, որը միայն Աստծո պատվի համար է շարժվում: Կոռնելիոսն ասում է. «Այս նախանձը եղավ Քրիստոսի արդար բարությունը և հոգու ջերմությունը, Աստծո պատիվը և անպատվության փառքը վերացնելու համար»:

Դարձյալ ասում են, թե նախանձը հնացած ատելություն է սրտի մեջ և ուրիշի բարիքի համար տանջանք, որը երբեք չի օգտագործվում Աստծո պարագային: