Սաղմոս ՃԺ

Ալելուիա:

Հելլենական լեզվով «ալելու» օրհնեցեք է նշանակում, «իա»՝ Տիրոջը: Հովսափաթ բարեպաշտ թագավորի օրոք, ըստ Դավթի վկայության, ամոնացիները, մովաբացիները և եդոմացիները միաբանվելով մտան Հրեաստան՝ ցանկանալով վնասել նրանց, իսկ Հովսափաթն ընկնելով Աստծու առաջ՝ օգնություն խնդրեց, Տերը լսեց նրան, և թշնամիները միմյանց կոտորեցին Հորդանան գետի սահմաններում, իսկ Հովսափաթը, մտնելով տաճար, բոլոր իսրայելացիների հետ միասին գոհություն մատուցեց Աստծուն: Սա նաև Զորաբաբելին է վերագրվում, երբ հաղթանակ տարավ Գոգի հանդեպ:

1. Խոստովան եղէց քեզ, Տէր, բոլորով սրտիւ իմով, ի խորհուրդս ուղղոց ի ժողովուրդս. մեծ են գործք Տեառն. և քննեալ են յամենայնի կամք նորա:

Ամբողջ սրտովս քեզ պիտի գոհություն մատուցեմ, Տե՛ր, արդարների ժողովում, հավաքույթի մեջ: Մեծ են գործերը Տիրոջ, և քննված է նրա կամքը ամեն ինչում:

Ամբողջ սրտով և մտքով պետք է գոհություն մատուցել Աստծուն արդարների ժողովում՝ հաղորդակից լինելով ուղիղներին աստվածպաշտությամբ, հավատքով և գործերով, որով ասում ենք՝ մեծ են քո գործերը, Տե՛ր, և քննվեց ու հայտնի դարձավ, որ նրա կամքը [միայն] բավական է մեծագույն գործեր կատարելու համար:

2. Խոստովանութիւն և վայելչութիւն են գործք նորա, արդարութիւն նորա մնայ յաւիտեանս յաւիտենից:

Փառավոր և վայելուչ են նրա գործերը, նրա արդարությունը կտևի հավիտյանս հավիտենից:

Փառավոր. արարածները փառավորում են նրան, վայելչություն աստղերով, արեգակով և լուսնով և օդը, երկինքը, ծաղիկները, ծովերն ու ջրային կենդանիները: Նրա արդարությունը կտևի հավիտյանս՝ նրա դատաստանը, քանզի պակաս որևէ բան չարեց:

3. Յիշատակ արար սքանչելեաց իւրոց ուղղոց. ողորմած գթած է Տէր. կերակուր տայ երկիւղածաց իւրոց:

Արդարներին նա հիշեցրեց իր հրաշագործությունները. ողորմած և գթասիրտ է Տերը. կերակուր է տալիս իրենից երկյուղ կրողներին:

Հիշեցնում է մեզ առաջին հրաշագործությունները, որ կատարվեցին փարավոնի և Ամաղեկի [ժամանակ], և արժանի չէինք, սակայն դու ողորմած ու գթասիրտ ես, Սիմաքոսը [ասում է]՝ «որս է տալիս իրենից երկյուղ կրողներին», որովհետև ուրիշներից վերցրին ավարը:

4. Յիշեաց յաւիտենից զուխտ իւր, զզօրութիւն գործոց իւրոց պատուիրեաց ժողովրդեան իւրում:

Հավիտյան հիշում է իր ուխտը: Իր գործերի զորությունը հայտնեց նա իր ժողովրդին:

Հիշում է Աբրահամին: Իր գործերի զորությունը. այժմյան հրաշագործություններով պատվիրեց ոչ ոքից չվախենալ, այլ միայն երկյուղել [Աստծուց]:

5. Տալ նոցա ժառանգութիւն հեթանոսաց. և գործ ձեռաց նորա արդարություն և իրաւունք են:

Նրանց տալով ժառանգությունը հեթանոսների: Նրա ձեռքերի գործերն արդար են ու իրավացի:

Աբրահամին ասաց. «Քո սերունդը պիտի ժառանգի հեթանոսներին» (Ես. 54:3): Նրա ձեռքերի գործերը, որովհետև պատճառ չունեն իրար մեջ տրտնջալու, թե նրա արարքները վնասում են իրենց, և Աստված արդարությամբ գործեց, ուստի այն, ինչ մտածեցին մեր հանդեպ անել, իրենց վրա եկավ, այսինքն՝ մովաբացիների և այլոց:

6. Հաւատարիմ են յամենայնի պատուիրանք նորա. հաստատեալ են յաւիտեանս յաւիտենից, արարեալ են ճշմարտութեամբ և ուղղութեամբ:

Նրա բոլոր պատվիրանները վստահելի են: Հաստատված են դրանք հավիտյանս հավիտենից, ստեղծված՝ ճշմարտությամբ և արդարությամբ:

Վստահելի են, որ Մովսեսին պատվիրեց կատարել, որ ինչ խոստացավ՝ հաստատեց և ճշմարտությամբ կատարեց, թե ձեզանից մեկը հազարին կհալածի:

7. Փրկութիւն առաքեաց Տէր ժողովրդեան իւրում. պատուիրեաց յաւիտենից զուխտ իւր. Սուրբ և ահեղ է անուն նորա:

Տերը փրկություն ուղարկեց իր ժողովրդին, հավիտյանս պատգամեց իր ուխտը, սուրբ և ահեղ է նրա անունը:

Փրկություն ուղարկեց՝ Մովսեսի, Հեսուի միջոցով, և արդ հրեշտակը, որ խռովություն գցեց հեթանոսների մեջ և կոտորեցին միմյանց, պատգամեց պահել ուխտը, որ Տիրոջից ստացանք: Սուրբ և ահեղ է նրա անունը, քանզի նրա անունը կանչեցինք և անհոգ եղանք: Նորից՝ Հայրն ուղարկեց Հիսուսին, պատգամեց իր ուխտը վերնատանը, սուրբ և ահեղ է նրա անունը դևերի, Հուդայի և ամեն տեսակ ցավերի ու ձախակողմյան դասերի համար:

8. Սկիզբն զգօնութեան երկիւղ Տեառն, իմաստութիւն բարի ամենեցուն, որ առնեն զնա. և օրհնութիւն նորա մնայ յաւիտեանս յաւիտենից:

Զգոնության սկիզբը երկյուղն է Տիրոջ հանդեպ, բարեմիտ են բոլոր նրանք, որ գործադրում են այն. նրա օրհնությունը կմնա հավիտյանս հավիտենից:

Իմաստությունն ըմբռնելու սկիզբը Տիրոջ երկյուղն է՝ որպես սիրո մատուցման առաջին դաստիարակ, իմաստություն, որը ոչ թե լեզվի ճարտարությամբ է, այլ՝ գործի կատարմամբ, և սրա սկիզբն ու հիմնքն այն է, որ երկյուղենք Աստծուց, քանզի երբ հաստատվում ենք նրա սիրո մեջ՝ իմաստություն է և որդեգրություն, և նրա օրհնությունը հավիտյան մեր վրա է մնում:

 

Վարդան Արևելցի, Մեկնութիւն Սաղմոսացն Դաւթի, Էջմիածին, 1797 թ.

Գրաբարից թարգմանեց Գայանե Թերզյանը