Գրքեր

Սուրբ կույս Վասիլուհու վկայաբանությունը

Նիկոմիդիա քաղաքի դատավոր Ալեքսանդրոսը, սնոտի կուռքերի կողմից մոլորվելով, հրամայեց քաղաքում և գավառում եղած բոլոր քրիստոնյաներին, առանց խտրության` թե՛ կանանց, թե՛ տղամարդ կանց, ստիպել, որ զոհ մատուցեն աստվածներին, կամ չարաչար տանջանքներով սպանել: Եվ դահիճները, դատավորի հրամանով գնացին և նույն քաղաքի եկեղեցում մի սուրբ գառ բռնեցին, որ հավատքով պարարտ էր: Եվ Քրիստոսի հոտից նրան հափշտակելով, ինչպես գայլերն են հափշտակում, կանգնեցրին Ալեքսանդրի դատական բեմի առջև: Իսկ դատավորը, երբ տեսավ նրա մանկական հասակը, գեղեցիկ դեմքն ու համեստությունը, հարցրեց իր շուրջը եղածներին, թե քանի տարեկան է: Եվ երբ իմացավ, որ ինը տարեկան է և աստվածային Գրքերի իմացությամբ կատարյալ, այնժամ դատավորն սկսեց ասել. «Ասա՛ ինձ, աղջի՛կ, քո անունն, ու թե ինչ կյանքով ես ապրում և մինչև չարաչար տանջանքներով գեղեցկությունդ ապականելը` զո՛հ մատուցիր աստվածներին, [որ ազատվես]»: Իսկ սրբուհին, Սուրբ Հոգու իմաստությամբ լցվելով, իրեն կնքեց սուրբ Խաչի նշանով և պատասխանեց. «Իմ անո՞ւնն ես հարցնում, ո՛վ դատավոր, և իմ կյանքի մասին: Ծնողներիս կողմից Վասիլուհի եմ կոչվել, սնվել եմ քրիստոնեությամբ և Քրիստոսի սպասուհին եմ և Նրա հարսը և սպասում եմ անապական զգեստներին, անմահ Փեսային ու մշտնջենավոր հարսանիքին: Եվ չեմ կամենում զոհ մատուցել դևերին, նույնիսկ եթե հազարավոր տարբեր-տարբեր տանջանքների ենթարկես ինձ: Այս է իմ համառոտ պատասխանը, և սրանից ավելի ոչինչ չեմ կամենում ասել»:

Եվ դատավորը, հոգեպես ընկճվելով երանելու համարձակ և վճռական պատասխանից, հրամայեց նրան գլխիվայր կախել և անողորմաբար ծեծել արջառաջիլերով, մինչև մարմինն ամբողջությամբ մաշկազրկվեց: Մինչդեռ երանելին Քրիստոսի սիրով այնպես էր բոցավառվել ու զորացել Սուրբ Հոգու շնորհներով, որ տանջանքներից անգամ չայլայլվեց և չգունատվեց: Եվ երբ դատավորը տեսավ նրա երեսը, որ չէր այլայլվում, հրամայեց իջեցնել նրան և կոճերն ու գարշապարները ծակելով երկաթե շղթա անցկացնել և կրկին կախել ու երեսի տակ նավթախառն ծծումբ վառել, որ բորբոք կրակից և դժնդակ հոտից հեղձվելով` իսկույն մահանա: Սակայն սուրբը չէր դադարեցնում օրհնաբանությունը և Աստծու զորությամբ շարունակում էր ապրել: Եվ երբ դատավորը տեսավ, որ այս տանջանքը ևս հաղթանակի չհասցրեց և ամաչելով դեռահասից պարտվելուց` հրամայեց հնոցը բորբոքել և մեջը նետել երանելիին: Եվ հնոցի մոտ կանգնելով ու աչքերը երկինք հառելով` Քրիստոսի վկան այսպես ասաց. «Մե՛ր Տեր Հիսուս Քրիստոսի Հայր, որ ամեն բան կառավարում ես` ինչպես կամենում ես: [Դու], որի հրամանի չնչին ակնարկով փոփոխվում են արարածների բնությունները, և որիդ ընդդիմանալ չեն կարողանում: Տե՛ր, իմ հանդեպ գործիր կամքիդ քաղցրությունը, ինչպես ժամանակին երեք մանուկների համար արեցիր, այս հրի բոցը ցողի փոխարկիր, որպեսզի բոլորը Քեզ ճանաչեն ճշմարիտ Աստված, ինչպես և աշխարհի փրկության համար առաքվածիդ` մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսիդ և Սուրբ Հոգուդ, որ Քեզնից են սկսվում և Քեզնով են վերջանում բոլոր արարածները` սուրբ Երրորդությամբ, որ մի բնությամբ է երկրպագվում»: Եվ մինչ կույսն այս էր ասում, հանկարծահաս հրաշքով հուրն առագաստի պես փքվեց [և հեռացավ աղջկանից], իսկ նա կրակի մեջ ոսկու պես շիկացած և արեգակի պես պայծառ երևաց բոլորին: Եվ դատավորը, տեսնելով այս ամենը, թողեց-հեռացավ, իսկ հաջորդ օրը հրամայեց սրբին գազանների մոտ նետել: Եվ երբ ամբողջ քաղաքը հավաքվեց ասպարեզում, ուր բաց էին թողնելու գազաններին, սրբին կանգնեցրին մեջտեղում և երկու առյուծների գրգռում էին նրա վրա: Իսկ երանելին, երբ տեսավ իր վրա գրգռված գազաններին, հիշեց Դանիելին և արտասուքով լցված աչքերով երկնքին նայեց և ողբերգական ձայնով սկսեց Աստծուն մատուցել դավթյան երգերի յոթերորդ սաղմոսը, իսկ սաղմոսն ավարտելով` աղոթեց նաև դատավորի համար, որ իսպառ չմնա կորստյան անդնդում: Եվ երբ աղոթքն ավարտեց, գազաններն անմիջապես եկան և փարվեցին նրան իբրև հարազատի:

Եվ երբ այս բոլոր սքանչելիքները տեսավ Ալեքսանդրոս դատավորը, սրբի աղոթքների շնորհիվ նրա վրա ազդեց աստվածային լույսի ճառագայթը և նրա խավարյալ միտքը բացեց կենաց բանն ընդունելու համար: Եվ անմիջապես ընկավ սրբի առջև, որ չզրկվի ճշմարիտ հավատքից: Եվ սրբուհին վերցրեց-տարավ նրան այդ քաղաքի երանելի եպիսկոպոսի մոտ, որի անունն Անտոնիոս էր: Եվ մարդու փրկության համար սուրբ հոտապետը լի եղավ ուրախությամբ և նրան սովորեցրեց Երրորդության խոստովանությունը և հաստատեց սուրբ հավատքի մեջ` արժանի դարձնելով վերստին ծննդյան և երկնավոր Հորը որդեգրվելու: Անմիջապես խառնեց Քրիստոսի հոտին, և կատարվեց Գրքի խոսքը, թե. «Գայլերն ու գառները միասին կարածեն» (Եսայ. ԿԵ. 25):

Եվ առժամանակ դադարեցին հալածանքները քրիստոնյաների դեմ: Ալեքսանդրոսը որոշ ժամանակ մնալով` այստեղից փոխադրվեց հանդերձյալ կյանքը և հավատքով հանգեց ի Քրիստոս: Իսկ Վասիլուհին հեռացավ քաղաքից, մի անբնակ վայր գտավ և հաստատվեց մի մեծ վեմի մոտ: Եվ վեմից մի անուշահամ աղբյուր բխեցրեց` ինչպես Մովսեսն արեց գավազանով: Եվ կույսն այնտեղ մնաց և իր ընթացքն ավարտեց` հավատքը պահելով և բարի օրինակ ծառայելով ցանկացած հասակի հավատացյալի համար: Հոգին Քրիստոսին ավանդեց և արժանի եղավ անմահ Փեսային և հարազվարճ հարսնարանին: Եվ սուրբ եպիսկոպոսը Սուրբ Հոգու ազդմամբ իմացավ երանելիի վախճանի մասին, հետը վերցրեց եկեղեցու ժառանգավորներին և քաղաքում եղած քրիստոնյաների բազմությունը, եկան կույսի անապատն ու մեծավայելչապես հարգանքի տուրք մատուցեցին սուրբ վկային և դրեցին հենց այնտեղ` ոչ հեռու վեմից, որտեղից նրա աղոթքով բխել էր աղբյուրը: Եվ մինչև այսօր այդ ջրով և սրբի նշխարներով բժշկություններ են կատարվում` Քրիստոսի շնորհներով, որին` Հոր և Սուրբ Հոգու հետ վայել է փառք, իշխանություն և պատիվ, այժմ և միշտ և հավիտյանս հավիտենից. ամեն:

 

Վարք Սրբոց, Հատոր Դ, Ս. Էջմիածին – 2010թ.

 

31.03.15
ԲաԺանորդագրվել
Ընթերցել նաև
Օրհնությամբ ՝ ԱՀԹ Առաջնորդական Փոխանորդ Տ․ Նավասարդ Արքեպիսկոպոս Կճոյանի
Կայքի պատասխանատու՝ Տեր Գրիգոր քահանա Գրիգորյան
Կայքի հովանավոր՝ Անդրանիկ Բաբոյան
Web page developer A. Grigoryan
Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի 2014թ․